ارجاع به این مقاله:
منوری، نوح (۱۳۹۵). تقلیل سیاستگذاری به الگودهی: نقد سیاستهای خانواده در ایران. اولین همایش ملی تغییرات خانواده، دانشگاه شیراز.
چکیده:
جهتگیری اصلی سیاستگذاریهای مربوط به خانواده در ایران، ارائه یک الگوی معیار از خانواده است: الگویی از خانواده بهنجار که کارکردهای تعریف شدهای داشته باشد. به طور کلی تصور میشود که هرگونه سیاستگذاری پیرامون خانواده باید اینگونه باشد؛ در صورتی که سیاستگذاری لزوماً نباید به معنای تعریف و ترویج یک الگوی مشخص باشد. در این مقاله به مجموعهی سیاستهای مربوط به خانواده در ایران شامل قانون اساسی، سند سیاستهای فرهنگی، برنامههای توسعه و سایر اسناد مرتبط مخصوصاً از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی و مرکز امور زنان و خانواده ریاست جمهوری به روش تحلیل تماتیک پرداخته میشود و محورها و مفاهیم هستهای این سیاستها استخراج میشود. مفاهیم نظری جامعه شناسی گیدنز از جمله تأمل و بازاندیشی، مبنای نظری این مقاله را شکل میدهد. نتایج نشان میدهد که تشکیل و تحکیم خانواده و به تبع آن ارائه الگوهای مناسب برای خانواده مهمترین هدف این سیاستها بوده است. الگوهایی که از یک طرف با قوانین موضوعه کشور حمایت میشود و از طرف دیگر با تبلیغات و آموزشهای رسمی گره خورده است. به این ترتیب صرفاً غایات مطلوب نشان داده میشود، اما مشخص نمیشود در صورت شکست این برنامه و انحراف واقعیات از این آرمانها، باید چه کرد و این خود باعث عدم حمایت از آسیب دیدگان میشود.
واژگان کلیدی: خانواده، سیاستگذاری، الگوی معیار، بازاندیشی، فردگرایی، سیاستهای حمایتی