ارجاع به این مقاله:
منوری، نوح و نوابی، آیدا (۱۴۰۲). بازشناسی رابطه بیثباتکاری و سلامت اجتماعی در سطح فردی و بینافردی. اولین همایش ملی سلامت اجتماعی، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران.
چکیده:
سلامت اجتماعی امری فراتر از صرف فقدان بیماری جسمی و در واقع ناظر به ساختارها و موقعیتهای اجتماعی است و از این رو نسبت وثیقی با وضعیت کار و اشتغال در جامعه دارد. آنچه در دهههای اخیر به عنوان مفهومی نمایانگر تغییرات متأخر در روابط کار بسیار پر کاربرد شده است، مفهوم «بیثباتکاری» یا «پریکاریتی» است که ناظر به گسترش روابط کاری متزلزل، کمدوام، ناامن، آسیبپذیر، کمدرآمد، مهارتزدوده، و منقطع است. ویژگی مشترک موارد بالا این است که در این شرایط شاغلان متحمل ریسکهای ناشی از نزول و رکود کسب و کار شده و خیلی سریع ممکن است از کار منفصل شوند و به این ترتیب نمیتوانند برای کار خود و حمایت از خود و خانواده خود برنامهریزی کنند. بیثباتکاری ممکن است امکان تعلق پایدار به شبکههای اجتماعی و دسترسی به حمایتهای جمعی و اتحادیهای را از افراد سلب کند. شاغلان تحت شرایط شغلی نامطلوب و با امنیت شغلی پایینتر احتمالاً سطوح بالاتری از استرس و نارضایتی و پیامدهای نامطلوب سلامت مرتبط با آنها را تجربه میکنند. تمام این اوصاف به معنای تأثیر منفی کار بیثبات بر روی سلامت اجتماعی و کیفیت زندگی است. با توجه به اهمیت شرایط شغلی افراد در وضعیت سلامت آنها، ناگزیر از پرداختن به سلامت اجتماعی با توجه به رواج روابط کاری بیثبات هستیم. در این مقاله به روش «مرور نظاممند» چارچوبی مفهومی برای مطالعه نسبت بیثباتکاری و سلامت اجتماعی در ابعاد فردی و بینافردی اندیشیده میشود که راهنمای مطالعات تجربی در این حوزه قرار گیرد. در این مقاله سلامت اجتماعی در سطح فردی و بینافردی مورد توجه است و میتوان آن را شامل روابط اجتماعی با کیفیت و همچنین هدفمند و رشد شخصی تعریف کرد.
واژگان کلیدی: ناامنی شغلی، کار غیراستاندارد، کار بیثبات، کیفیت زندگی، بهزیستی